Η Περιπέτεια Του Μολυβένιου Στρατιώτη Τομ
Ένα υπέροχο παραμύθι
γραμμένο από τον Κωνσταντίνο,
ένα μικρό μαθητή του Δ1
Είμαι
ο Τομ, ένα μολυβένιο στρατιωτάκι της Αγγλικής φρουράς. Φοράω μαύρη στολή με
κόκκινα σιρίτια. Κρατάω όπλο με ξιφολόγχη αλλά ευτυχώς δεν έχω σφαίρες. Μεταξύ μας, δεν μου αρέσει να
πολεμάω, αλλά να παίζω με τα παιδιά.
Γεννήθηκα
τα Χριστούγεννα και το πρώτο μου σπίτι ήταν ένα όμορφο μαγαζί παιχνιδιών, στο
κέντρο της πόλης. Το «δωμάτιό μου» είχε ένα μεγάλο παράθυρο, που το έλεγαν
βιτρίνα. Από εκεί έβλεπα έξω στο δρόμο μέχρι την μεγάλη πλατεία. Χάζευα τους
ανθρώπους που χαρούμενοι και βιαστικοί έκαναν τα ψώνια τους. Μιλούσαν,
γελούσαν, χόρευαν. Αλλά πιο πολύ μου άρεσε να παρατηρώ τα πρόσωπα των παιδιών
με τα κόκκινα μάγουλα και τα λαμπερά μάτια.
Ένα
απόγευμα, που σχεδόν με είχε πάρει ο ύπνος, ένιωσα τη ζεστή ανάσα ενός μικρού
αγοριού στο πρόσωπό μου κι άκουσα τη φωνή του να λέει: « Mπαμπά θα μου αγοράσεις το
στρατιωτάκι;»
Βρέθηκα
γρήγορα σ’ ένα κουτί, μέσα στο κάθισμα ενός αμαξιού κι έπειτα στο γραφείο ενός
παιδικού δωματίου. Όταν ο μικρός «λοχαγός» με τοποθέτησε στη φρουρά, ήμουν πολύ
συγκινημένος, αλλά το ίδιο συγκινημένος
ήταν και ο λοχαγός μου. Οι άλλοι στρατιώτες με κοίταξαν με νόημα σαν να
μου έλεγαν : «είσαι πολύ τυχερός που έχεις κι εσύ λοχαγό τον μικρό Νικόλα».
Είμαι
τρία χρόνια στη βασιλική φρουρά και πιστέψτε με περνάω βασιλικά. Ο Νικόλας
είναι πανέξυπνος και δεν έχουμε χάσει ούτε μια μάχη. Μας φροντίζει, μας σέβεται
και μας προστατεύει σαν πραγματικός αρχηγός. Αλλά το καλύτερο είναι ότι μας
υποσχέθηκε πως όταν μεγαλώσει δε θα μας πετάξει, ούτε θα μας στείλει σε άλλο
στρατόπεδο. Θα μας κρατούσε για πάντα κοντά του.
Κωνσταντίνος Λυγεράκης
